top of page
צונויפגיסן מיט די ליכט
אמאל קען מען שוועבן הויך אויפן הימל ווי א פויגל און קומען צו-
און זעצט זיך אַראָפּ אויפן זאַמד מיטן קאָפּ און זינגט
"נאָר פֿאַר פרייד, נאָר פֿאַר פרייד, נאָר פֿאַר גליק ...
גליק, די אַנטיסאַפּיישאַן פון עפּעס וואָס איז אין דיין נשמה.
דיין נשמה מיט וואַרעם און שלום און פארשטאנד פון די אַלוועלט ...
דאָס איז דאָס געפֿיל פֿון אַ פֿויגעלע, וואָס איך האָב באַקומען, ווען איך בין אָנגעקומען קיין ישׂראל.
דאָס געפֿיל פֿון אַ פֿויגעלע אין פֿוגל האָב איך, ווען איך קום צום ערשטן מאָל קיין ישׂראל, ניט ווי אַלע אַנדערע, אויפֿן בן גוריון אַעראָפּאָרט.
איך בין אָנגעקומען צום ערשטן מאָל קיין ישׂראל, נישט אין בן גוריון אַעראָפּאָרט נאָר אין מיטן אַ מדבר ניט ווייט פֿון דער גרענעץ צווישן ישׂראל און עגיפּטן.
דאס ערשטע מאל וואס איך בין צום ערשטן מאל געפלויגן קיין ארץ ישראל, בין איך געפלויגן נישט קיין בן גוריון לופטפעלד נאר צו מיטן מדבר נעבן דער ארץ ישראל-מצרים גרעניץ.
זעלטן געוויינט מיליטעריש לופטפעלד. אונדזער אײַזן
דער אייזערנער פויגל איז געלאנדעט, און ווען מיר זענען אראפגעפאלן דעם ראמפ צו דער ערד,
עס איז געווען אוממעגלעך צו אַנטקעגנשטעלנ זיך דעם אָנטרייַבן זיך צו פאַרבינדן זיך מיט
אי ך הא ב אי ך געאײל ט זי ך צוזאמע ן מי ט דע ם הײליק ן או ן אלט ן לאנד , שװערע ר או ן
... שווער-וואַן. מיט אַזאַ געל צעברעקלענדיק זאַמד, דערטרונקען
אין די פערציק-גראַד היץ.
איך האב זיך געזעצט און טונקען מיינע הענט אין זאמד, ווי אין די הייליגע וואסער פונעם ירדן.
דאָס הײליקע װאַסער פֿון ירדן. ס׳האט זיך מיר אראפגעקלאפט אין די הענט, געזונגען און געשײנט אין דער זון.
און אין דער זון האָבן געגלאַנצט די פארבן פון ריינקייַט און שלום ...
דאָ איז דאָס, דאָס הייליקע לאַנד. עס איז אין מיין הענט, און מער ימפּאָרטאַנטלי,
אין מיין ריווייווד און ברידינג האַרץ ...
איך האט נישט וועלן צו גיין צו אַ אָרט ווו ציוויליזאַציע האט אינסטאַלירן
לופט-קאַנדישאַנד און די געל היללס פון דער מדבר
גלאז. כ׳האב פארגעםן אלץ װאם מ׳האט מיר געלערנט: די קלײדער, די קלײדער, װאם איך האב געטראגן, די קלײדער, װאם איך האב געטראגן אויף מיין קאר.
די קליידער, די עסן, די פירמע פון קאַלט און
לײדיקע פנימער...
כ׳האב געװאלט דא װידער געבוירן װערן װי א גליק־פויגל, א פרײער פויגל.
אַ פויגל פון פרייהייט, איינער פון די פילע געל ביר
פון געלע זאמד...
אבער דער באס איז אנגעקומען און האט אונז אנגעלאדן ווי א געהעריגע אינווענטאריע.
דער אויטאָבוס איז אָנגעקומען און האָט אונדז אָנגעלאָדן ווי אַ נויטיק עקוויפּמענט און אונדז געבראַכט אין אַ האָטעל. צו דעם איינער מיט די ריזיק
גלאז, עטלעכע מעטער הויך, פאָרשלאָגן אונדז
צו זען די וועלט דורך אים, אָדער גאַנץ, אַלע וואָס בלייבט
פון דער וועלט, פון דעם שיין לאַנד פון ווידער-געבורט.
נשמות.
אי ך בי ן ארײ ן אי ן צימער , זי ך געלעג ן אויפ ן בעט , זינקע ן אי ן א װײך
סילקי געפיל פון טרייסט. אבער מיינע מחשבות זענען געווען
דאָרט אין דער מדבר, צווישן די זאַמדסטאָרמז און די האַלבער טאָג היץ.
זיי האָבן זיך געפרוירן און זיך איבערגעגעבן צום ווינט און דעם רואיגקייט...
אינדערפרי , וועכנדי ק זי ך פר י או ן וו י דערשראק ן פו ן דע ר צייט
פון דער צייט וואס איך האב פארשוואונדן אויף שלאף, בין איך שנעל אראפגעפארן
צו דער פויע און די גלעזערנע טירן לאזן מיך ארויס פון שטייַג
פון לעבן...
אי ך בי ן װידע ר געװע ן פרײ , הא ט מײ ן האר ץ געקלאפט .
אין מיין רעוויע בין איך געגאנגען צום ים, צום ים סוף, פאר
אין ישראל עס זענען אַזוי פילע פאַרשידענע וועלטן פון וואַסער
פון די עלעמענטן... און מיט די פיס װידער זינקען אין זאמד בין איך ארויף צום
די דאָק. דאר ט אי ז געשטאנע ן מײ ן פרײנד , װעלכע ר אי ז געקומע ן מי ט מיר .
מיט מיר, און איז געווען אָפּגעהיט קוקן בייַ די בלוי, קלאָר און
וואַרעם בלוי וואַסער.
— פארװאם שװימסטו נישט? — האב איך געפרעגט.
- אבער עס זענען אַזוי פילע פיש אין די וואַסער, זיי קען בייַסן מיר.
איך האָב אַ שמייכל געטאָן און אָפּגעשפּרונגען פונעם דאָק אין ים.
דאָס קלאָרע, וואַרעמע, סאַמעטענע וואַסער האָט אַרומגענומען מײַן גוף
מיין שטאָט מיד גוף און אַוועקגענומען די רעשטן פון שלאָפן ...
איך האב פּאַמעלעך געהויבן מיט מיין האַנט און מיין פרייַנד, ווי נישט צוטרוי מיר.
כ'האב געוויינקט מיט מיין האנט און מיין פריינד איז לאנגזאם אריין אין וואסער אריין, ווי זי וואלט מיר נישט געטרויען. עס איז געווען ניט מער ווי אַ מינוט ביז זי איז צוריק אויס פון די וואַסער
אין אַ מינוט, זי איז געווען צוריק אויף די דאָק סקריייטינג און איר פוס איז געווען בלידינג.
איר פוס האט געבלוטיקט. אי ך בי ן אוי ך ארוי ס ארוי ס או ן הא ב זי ך פארװאונדערט
צו איר און צו די רואיגע ייבערפלאַך פון דעם ים שטרעקע צו די הימל.
איך האב געקוקט אהין און צוריק צווישן איר און די רואיגע אויבערפלאך פונעם ים וואס האט זיך אויסגעשטרעקט צום הימל.
― פֿיש ― האָט געזאָגט מײַן חבֿר טרויעריק, ― איך װעל מער נישט שווימען.
״איך וועל שוין נישט שווימען.
און איך סטערד אין איר פוס אין יבערראַשן און חרטה,
אזוי װי איך װאלט מיך פארקערט אין א פיש און אים געביסן. איך בין נישט אַ פיש,
איך בין א פויגל, איך האב געדענקט דעם מצב פון נעכטן גלגול פון מיין נשמה.
די גילגול פון מיין נשמה. א פיש וועט זיך קיינמאל נישט פרייען אין דער מדבר.
קײנמא ל װע ט ע ס קײנמא ל ניש ט זינגע ן קײ ן געזאנג , מי ט דע ם קאפ . אויבן .
העכער פון אונדז אַלע, אויבן אַלע פון אונדזער דערטרונקען געווארן אין אומגלויבן
פֿאַר שעה, טעג, יאָרן, לעבן, ימפּרוווינג אונדז מיט זיין-
זיינע פינצטערע מחשבות און פחדים, פארניכטעט אונזערע
אונדזער אמונה און אונדזער צוטרוי. ריפּלייסינג עס מיט באַונדלאַס אמונה אין זיך,
אַן ערדישע, אייביקע זיך, וואָס איז ביכולת נאָר איבערצוגײן
דער פּלאַץ פון איין ערדישן לעבן. אָן אויפשטיין
און נישט פאלן, נישט צילן אויף אמתן, נאר זיך איבערקערן
די טעג פון אַ פּאָנעם סאָף מינוט.
די ערשטע פאָטאָגראַפיע
וואָס אַ געפיל איך געהאט ווען איך ערשטער געזען
אַ ביסל האַרץ קלאַפּט צוויי מאָל אַזוי שנעל ווי מייַן
צוויי מאָל אַזוי שנעל ווי מיין אייגענע ... יקסייטמאַנט און גליק און ...
אַ סך און אַ סך און אַ סך גליק. אַזאַ אַ פאַקטיש, ווייַבלעך, מענטש ...
...מענטשלעך גליק. ווען איך געגאנגען אויס פון די דאָקטער ס אָפיס,
מײַן פּנים האָט זיך אָנגעלויכטן. מײַן זון איז צוגעלאָפֿן צו מיר און געכאַפּט
דאָס בילד האָב איך געהאַלטן אין די הענט. טאַקע, וואָס אַ גרויס-
גרויס בעיבי. ניין, איך געענטפערט, ער איז נאָר אַ בעיבי.
װאָס דען אַזאַ גרויס אױג! איך שמייכל. ניין,
זון, דאָס איז נישט אַן אויג, דאָס איז די גאנצע בעיבי. אבער מיין זון האט נישט
ער האט מיר נישט געגלויבט, ער האט זיך אנגעהאלטן צו זיין מיינונג. אַן אויג איז אַן אויג, האָב איך געטראַכט.
איך האב געטראכט. פארוואס טענה'ן מיט מיין זון?
מי ר זענע ן ארײ ן אי ן װאגאן , או ן גאנצ ן װע ג פו ן נחימאװ
פון נחימאָוו עוועניו, מיר סטערד אויף די פאָטאָ.
עס איז געווען מיר, דעמאָלט מיין זון, דעמאָלט מיין מאַן. דאָ עס איז, אַ מאָמענט פון גליק ווערט צו לעבן פֿאַר.
ווערט לעבעדיק פֿאַר.
פאטער און די שליטן
טאטע, ווי שווער און שווער עס איז צו לעבן אן זיין
♪ ווען ער איז ניט דאָרט, ווען ער איז ניט דאָרט מיט זיין שווער מאַנסלי האַנט ♪
ווען ער איז נישט דאָרט, אָבער איר וויסן ער איז דאָרט, אָבער נישט מיט דיין
אָבער ערגעץ באַזונדער אין זײַן אייגענער וועלט מיט זײַנע צער
און זיינע פרייד. אבער נישט דיין!!! ער וועט נישט קומען צו איר ווען איר זענט ...
ווען איר האָט שווער צו זאָגן, "עס וועט זיין אָוקיי, אָדער איך בין צופרידן פֿאַר איר.
פאר דיר. ווען איר טאָן גוט און אַלע די מענטשן אַרום איר זענען צופרידן פֿאַר איר, עס איז גרינג צו וויסן.
דאָס איז וואָס דיין משפּחה און פרענדז זענען צופרידן וועגן. זיי
זיי קומען צו דיר און זאָגן, "מיר האָבן געזען אויף פב אַז איר האָט דיין געשיכטע אין די אַלמאַנאַך.
דיין געשיכטע אין דער "אייז און פייער" אַנטאָלאָגיע. זייער צופרידן פֿאַר-
"מיר זענען טאַקע צופרידן פֿאַר איר! ווי פייַן אַז עס זענען מענטשן וואס קענען
צו ברעכן זיך פון דער פאַקט אין אַזאַ שווער צייט
און שאַפֿן!
און איך פריי זיך צוזאַמען מיט זיי, מיר טרינקען טיי פון פּלאַסטיק גלעזלעך אין אַ קאַפע, די מוזיק פון דער שולע זיי שפּילן.
גלעזלעך אין די קאַפע פון דער גנעסין מוזיק שולע
און מיין הארץ ווערט געווארעמט פון אזעלכע חיזוק רייד
איך פילן אַזוי וואַרעם אין מיין האַרץ פֿאַר אַזאַ ווערטער פון ענקערידזשמאַנט און פרייד פון אַזאַ כּמעט פרעמדע מיט וועמען מיין זון
אַזעלכע רייד פֿון דערמוטיקונג און פרייד פֿון נאָענטע פֿרעמדע, מײַן זון — וועלכער לערנט מיט זייערע קינדער — פֿאַראייניקט מיך ווידער.
מײַן זון, וואָס לערנט מיט זייערע קינדער אין אַ מוזיק־שול, האָט מיט מײַן האַרצן געטיילט.
אבער עס איז נאָך שווער אין האַרץ ווען איך טראַכטן פון
איך טראַכט פֿון מײַן טאַטן. ער קען האָבן גערופֿן און זאָגן אַ ביסל ווערטער פון שטיצן פֿאַר מיר אויך.
עטליכע ווערטער פון חיזוק אבער ער ווייסט נישט ווייל ער ווייסט נישט
ווייל ער ווייסט נישט, ווייל ער וויל נישט וויסן וואס איך לעב
און וואָס מאכט מיר וויינען אָדער וואָס מאכט מיר צופרידן. און דאַן רוף איך אים אַלײן:
— טאטע, העלא!
— העלא, ביסטו? — איך הער א קול אזוי באקאנט...
... אָבער אַזוי ווייַט.
"טאַטע, איך גאַט מיין געשיכטע! "טאַטע, מיין געשיכטע איז אויס!
מאַזל - טאָוו?"
— מזל־טוב, אקעי, ביי.
איצט װײס ער, איצט האָט ער מיר אַפילו גראַטולירט.
אָבער פאַרוואָס פֿיל איך נישט דעם זעלבן געפיל פון אַנטלויפן
וואָס איר באַקומען פון די ווערטער פון מענטשן וואָס איר קענט נישט אין דער מוזיק שולע?
פון דער מוזיק שולע? און דאָ איז מײַן טאַטע... יאָ, אַוודאי, מיר האָבן זיך נישט געזען
פֿאַר אַ לאַנג צייַט, און ווען מיר טאַקע האָבן, איך איז נישט
פינף יאר אַלט... דעמאלט, יאָ, איך געדענק ווי צופרידן איך געווען...
גליקלעך װען ער איז געלאפן אין װאלד, זינקען צו די קני אין שנײ.
שניי ביז די קני, אבער ער האט מיך גענומען אויף זיין שליטן.
— שנעלער! שנעלער! — האב איך געפרעגט. — טאטע, מער!
וויאזוי האב איך דעמאלט געקענט וויסן אז דאס זענען געווען די לעצטע מאמענטן
פון גליק איך געהאט מיט מיין פאטער, און זייער באַלד ...
מיין עלטערן 'גט, דער וועקסל פון די פלאַך און לעבן וואָלט זיין ...
אן אנדער, איך ווייס נישט וואס עס וועט זיין, נאר אן אים, אן אים,
אַזוי נאָענט און טייער אויף אייביק.
ער וועט בלייבן, אָבער ער וועט ווערן כּמעט עפעמעראַל פֿאַר מיר.
איך וועל אים טיילמאָל הערן אויפן טעלעפאָן מיט דער מאַמען.
אויף די טעלעפאָן מיט מיין מוטער. אפילו פארביי מיר א שפילצייג. איינער, אָבער ...
איך היט עס. דאָס איז אַ קליין שפּיל, אַ גרויס מיט מאָדנע אויגן.
אויגן. און איך בין צופרידן, אָבער עפעס איך בין טרויעריק. איך פֿאַרשטײ נישט
וואָס די זאכן האָבן געביטן אַזוי פיל. דעמאָלט איך אָנהייבן צו פֿאַרשטיין
און שכח פון אים. איך געדענק אים נישט לאַנג פאַרן אינסטיטוט.
פּלוצים טרעפֿט מיך מײַן טאַטע, דערלאַנגט מיר אַפֿילו אַ סענדוויטש
אַ ווורשט זעמל, בשעת איך שטיי און סטערינג אַ פּאַזאַלד
ביי די ווענט פונעם אינסטיטוט. איך פאַרשטיין אַז עס איז מיין פאטער, ער איז
איך פארשטיי אז עס איז מיין טאטע, ער קומט צו מיר, איך בין צופרידן אז ער האט דאס געטון, דאן פארגעס איך אים נאכאמאל.
איך פֿאַרגעס אים ווידער פֿאַר אַ ביסל יאָרן בשעת האַלב פון מיין לעבן גייט פארביי.
פון מיין לעבן, שיין און זייער קאָמפּליצירט. און איך רוף
איך רופן אים, איך בעט פֿאַר הילף.
— דו ביסט דער טאטע, העלף מיר.
אבער ס'איז נישטא קיין הילף און ער אויך נישט. איך פֿאַרגעס פֿון אים ווידער.
און ווידער פליען די יאָרן, דאָס לעבן ווערט שיין, און איך
איך רוף נאכאמאל צו מיין פאטער!
"איך בין טאן פייַן! "אפֿשר איר דאַרפֿן עטלעכע ...
הילף?"
און איך פאַרשטיין אַז איך טאָן, זיין לעבן איז נישט אַזוי
גרינג, אויף די פאַרקערט. ער איז אַליין, לעבט אויף זײַן פּענסיע, זײַן געזונט איז אויך נישט גרויס.
זײן געזונט איז אויך נישט אזוי גוט.
ער דאַרף מיר, ער דאַרף מיר לעסאָף!
און מיר געפֿינען זיך ווידער. איצט לויף איך צו אים
איך קען נישט לאָזן גיין פון זיין האַנט, איך קען נישט לאָזן גיין
# אין פאל ער וועט ווידער פארשווינדן ... # און דאן הייבט זיך אן אונזער צייט צוזאמען .
מיר זען זיך אָפט, זייער אָפט, מיר פייַערן יום טוּב צוזאַמען.
מיר זעען זיך אַ סך, מיר פֿײַערן צוזאַמען יום־טובֿים, מיר רעדן וועגן אַלץ אויפֿן טעלעפֿאָן, און ער איז פֿאַראינטערעסירט אין מײַן לעבן, מײַן לעבן.
ער איז אינטערעסירט אין מיין לעבן און אין דעם לעבן פון מיין קליין יינגל.
און איך האב דעמאלט אמאל געטראכט אז עס וועט נישט דויערן,
אז מיר זײנען װידער נישט אײביק געװען צוזאמען... און פארװאם איז דאם געװען מיט א מאל
ווידער? איך האָב אים אָנגעהויבן שאָדן, אַז ער האָט ניט גענוג זאָרגן פֿאַר אים.
אַז איך האָב ניט געטראַכט וועגן אים, אַז איך האָב ניט געזאָרגט וועגן אים. אַז מיין מיינונג איז געווען ...
איז אַלע וועגן מיר און די בעיבי. אבער דאס איז נישט אמת.
איך ליבע אים זייער פיל און איך ווילן צו זיין דאָרט פֿאַר אים, צו פילן אים,
פֿאַרשטײט אַלע זײַנע געדאַנקען.
אבער איך גלייב, איך גלייב נאך אז איין טאג וועלן מיר זיך טרעפן
געפינען זיך און זיין צוזאַמען אויף אייביק. און מיר וועלן קושן ...
יעדער טאָג, יעדער קורץ באַגעגעניש, יעדער טעלעפאָן רופן ...
אויף די טעלעפאָן. עס איז געבונדן צו פּאַסירן. טאטע, איך וויל אז דו זאלסט...
רופן מיר, רעדן צו מיר, רעדן צו מיר אַזוי אַז מיין
װארעמע ן מײ ן הארץ , װ י דא ם אי ז געװע ן דעמאלט , אי ן שנײ־באדעקטן
אין די שניייקע וואַלד, ווען מיר זענען קיינמאָל געווען באַזונדער, ווען איך געווען פינף.
איך קוק ארויס דערויף.
ווילידזש ביבליאָטעק
לייענען דעם בוך. גיך, אין איין טאָג. גיין צו דער ביבליאָטעק מיט גראַנדמאַ.
באָבע צו דער ביבליאָטעק. ווודאַן הויז. אַ גאַניק. עפענען-
מיר עפֿענען די בלויע טיר און... דער ריח פֿון ביכער.
קינדער שעלוועס אויף די לינקס, דערוואַקסענע שעלוועס אויף די רעכט. איך גיי, גיב אריין
בוך. דער ביבליאטעק קען נישט גלייבן אז איך האב עס שוין געלייענט. סמיילז
זי שמײכלט, זאָגט, „זאָג מיר װאָס דאָס בוך איז, זאָג איך איר.
סאַפּרייזד, זי זאגט, "דעמאָלט באַקומען אן אנדער איינער. איך גיין צו די רעכט צו די
צו דער דערוואַקסן אָפּטיילונג. איך באַקומען דזשעני גערהאַרדט, מיין באַליבסטע מחבר.
מיין באַליבסטע מחבר. דער ביבליאטעק איז װידער איבערראשט. איז עס געגאנגען צו זיין שווער
לייענען? איך שאָקל מיטן קאָפּ. איך צייכן מיין נאָמען אויף אַ בלאַט פון פּאַפּיר פֿאַר דעם בוך.
פֿאַר דעם בוך. איך גיי אַוועק צופרידן. איך ייַלן צו גיסן אַ גלעזל פון מילך.
און נעמען אַ ביסקאַט און זיצן ביי די פֿענצטער און לייענען, לייענען, לייענען ...
גיי צו די פּאָסט אָפיס צו קלייַבן מאָם
עס איז זונטיק, מיר גיין צו די פּאָסט אָפיס צו רופן מאָם.
מי ר גײע ן אויפ ן שטויביק ן װעג . מיר קומען. א קליין בוים הויז.
א קליין בוים הויז, מיר עפענען די טיר. שטולן, א לאנגע
אַ טאָמבאַנק, ווי אין אַ קראָם. מיר סדר אַ רופן צו מאָסקווע.
מיר זיצן און וואַרטן ביז דער טעלעפאָן וועט קלינגען. מיר וואַרטן פֿאַר אַ לאַנג צייַט, פֿאַר וועגן ...
עטלעכע מינוט. דער טעלעפאָן קלינגט. העלא, מאָסקווע. מאמע, מאמע —
קום שנעל, מיר בענקען דיר אזוי. דאנק איר פֿאַר די
די פּעקל. מיר גאַט די ווורשט. מיר עסן. מיר דאַרפֿן גאָרנישט.
ווארטן אויף דיר, קום שנעל. מיר האָבן פאַרלאָרן קאָנטאַקט. דריי
מינוטן זענען אַרויף. אן אנדער רופן. זאָגט די פרוי
ווי פיל צו באַצאָלן פֿאַר מיין מאָם. עס איז טייַער. אָבער מיר האָבן געהערט ...
געהערט מאמעס קול. לאָמיר גײן אַהײם. איך קען נישט וואַרטן ביז יולי 8, מאָם קומט.
מאמע קומט.
צו דזשאַמאַ
דער שטורעם איז איצט דורכגעגאנגען, מיר קענען גיין פֿאַר מאַשרומז. זיי באַשלאָסן
צו גיין אין די וואַלד, צו באַקומען דזשאַמאַ. לאמיר גיין. אל ץ אי ז איבערגעװאקס ן , ד י גראז ן אי ז טי ף לענד .
עס איז גוט, אַ טראַקטאָר איז דורכגעגאנגען, אַ וועג איז געזען. און פערציק יאָר צוריק
מיט פערציק יאר צוריק איז דא געווען א הויז. אַ גרינס גאָרטן, אַ סאָד. ד א הא ט געװאוינ ט ד א דזשאמא ס פאמילי ע . ס'איז הייס.
איך ווילן שאָטן, אָבער מיר גיין אַריבער די פעלד. מיר דערגרייכן די בערעזע ביימער. גיי
זאָג איך װי מײַן באָבע האָט מיר געלערנט. די וואַלד זענען וואַלד, דער בעל איז אַ כאַדזשפּאָדזש.
... די באַזיצער איז אַ כייקער. העלף מיר צו זאַמלען, איך זען קיין איינער, קיין חיה פון די וואַלד.
קיין חיה אין וואַלד, קיין בייז מענטש. איך האַלטן. קוק: אַ שוועמל.
אַ בושוואָרט? ניין - אַ ווייַס איינער! דער ערשטער באָלעטוס דעם
די זומער. אַ שיינקייט! מיר קענען גיין צוריק צו בראָטן פּאַטייטאָוז.
וואָלקן
הײנט בײנאכט איז ארײנגעקומען דער װינט פון הינטערן װאלד און עס איז געװען א
א ריזיקער בלויער װאלקן קאפ האט זיך באװיזן. עס האט געקוקט אויף אונדז מיט זיין גרויס
מי ט גרוים ע שײנענדיק ע אויג ן או ן געשטערט . עס איז געווען שרעקלעך.
מיר האבן אויסגעלאשן די ליכט. דער װאלקן האט זיך דערנענטערט. וואָס צו טאָן? איך בין ארויס
ארויס אין גאס און דער וואלקנס איז אריבער די וואלד קיין חתה. ווי אַ הונט וואָס איז געווען שלאָגן ...
הונט, ס'איז שוין נישט געווען קיין שרעק, די אויגן זענען קוים געווען
און עס האט פאַרלאָרן זייַן קאָליר אויף דעם וועג. זי איז געװארן א נודנע גרוי־ראזע.
זי האט אויפגעהערט ברומען און איז געגאנגען װײך. אנגעצינדען
די לייץ אויף. עס ווערט היימיש. ניט מער דערשראָקן פון די גרויס
הונט וואלקנס ניט מער יבערשרעקן אונדז. ניטאָ...
bottom of page